پناهگاه امن خانه

شانه‏ هایت، ستون محکمی است پناهگاه امن خانه را.

دست در دستانم که می‏گذاری، خون گرم آرامش، در کوچه رگ‏هایم می‏دود.

در برابر توفان‏های بی‏رحم زندگی می‏ایستی؛ آن‏چنان‏که گویی هر روز از گفت‏وگوی کوهستان‏ها باز می‏آیی.

لبخند پدرانه‏ات، تارهای اندوه را از هم می‏دراند.

تویی که صبوری‏ات، دل‏های ناامید را سپیده‏دم امیدواری است. مرامنامه دریا را روح وسیعت به تحریر

می‏آید؛ آن هنگام که ابرهای دلتنگی، پنجره‏های خانه را باران

می‏پاشند.

آسمان همواره بوسه بر پیشانی بلندت را آرزومند است.

.